Zweden 2012/2013

Komaksiut in Zweden. hoofdstuk veertien. eind maart 2013
Voor sommige honden lijkt het moeilijk om een plekje te vinden voor hun ontlasting.
Ze lopen eindeloos te snuffelen en te draaien voor ze uiteindelijk gaan zitten.
Molly was een van die honden, maar nu ze voorop loopt is het over, ze rent al poepend door en ik prijs haar natuurlijk de hemel in terwijl de honden die achter haar lopen dekking zoeken door opzij te springen.
We trainen; het is een paar graden boven nul en de zon schijnt. De honden nemen onderweg af en toe een hap sneeuw en hebben er geen last van, maar ze zijn wel warm als we terug komen. Daarna staan ze nog even aan de ketting en plotseling zien we Qru over zijn hele lichaam vreselijk bibberen. Hij staat te trillen als een rietje en kijkt nogal ongelukkig. Hij stond aan het kettinkje van Marlin die daar ’s morgens zijn bak soep had omgegooid, Qru, die een ontzettende vreetzak is had die koude halfbevroren resten snel uitgegraven en opgeschrokt. Dat viel op dat moment verkeerd in zijn warme lijf. Toen hij even later rondliep was het gelukkig gauw over.
Zes loopse teven en langs de trail zien we dat veel palen en bomen zijn gemarkeerd door een dier dat ons spoor heeft gevolgd. Er staat niet bij wie het doet. Kan een alleenstaande wolf zijn die hier nu nog rondloopt. Binnenkort kan dat niet meer, dan is Stromsund een van de vele gemeenten die geen wolven toelaten op hun grondgebied. Een bericht over zo’n voorstel stond in de krant. Of er dan verbodentoegangsborden naast de invalswegen komen?
We hebben de jongste telg een paar keer ingespannen om haar te laten voelen wat werken inhoudt, en ze is fanatiek. Hapt geen sneeuw onderweg en het is te warm om haar vaker mee te nemen. Het begin voor volgend jaar is gemaakt en daar ging het om.
Het is een aanrader om af en toe te verhuizen. Alles wordt schoongemaakt en wat niet wordt gebruikt opgeruimd. Morgen gaan de banden met spikes naar de kelder en woensdag rijden we richting Nederland. Terugkijkend was de winter fantastisch.
We hadden voldoende sneeuw en prachtige trails en er viel genoeg nieuwe sneeuw om de trails goed te houden. De winter speelde zich af in een hoge druk gebied dat maar bleef voortduren. Prachtig stabiel winterweer met veel zon en weinig wind.
Nog steeds is het prachtig en de cm nieuwe sneeuw van gisteren maken de trails nog beter dan ze al waren. Wat is de verleiding groot om nog met de honden weg te gaan, maar nee, we tuigen de sleden af en pakken de auto in.
Het was mooi……. Geen zieke honden en geen mopperende honden, ondanks twee nieuwe teefjes in de groep en zes teefjes die tegelijk loops waren.

Dank aan de teamgenoten van deze winter; Arktisk Storm Molly, Nordic Sleddog Nor A Hell (Nora), Jedeye Marlin of Manitou, Moonrun’s Lyra, Komaksiut’s Pir-tuk, K. Pourga, K. Kay- lee, K. Nalle, K.Qru-Qru, K. Lizzy, K. Tanoa en K. Jaddam.
Heerlijk om samen van de omgeving te genieten, zij het allebei op onze eigen manier.

Zomertijd is puppytijd en Lyra werd gedekt door Marlin. We herhalen het S-nest.
Hyls en Nies Heeringa-- Komaksiut Kennels.

 foto's van onze vriendjes.
Ze waren zo braaf. 
Geen gemopper, ook niet toen er zes dames loops waren.
Ze waren echt super gezellig.
Hebben ook hard gewerkt.

Pir-tuk
Marlin
Qru
Jaddam
Kaylee
Lizzy
Tanoa
Molly
Nora
Pourga 
Nalle
Lyra


We zijn zuinig op jaddam-bijna 12 
Op de trail vind je vaak grillige bomen.
 On the swamps you find trees like statues.

Overstekende teams

Tanoa in hol

zonnen

Slee uit de Komatik stal

eind maart en voor het bos zijn zo ongeveer op dezelfde plek...
 
Je ziet goed het verschil tussen mid winter en begin voorjaar...

Eind maart zijn alle bomen zwart en in jan. febr. zijn ze prachtig aangekleed.

Deze kleine kat op een stukje berkenhout werd later toch verbrand.
This little cat on a piece of firewood was nice and we liked the colours of the wood, but we burned it later.
 
voorjaarspegel
Komaksiut in Zweden half maart hoofdstuk dertien winter 2013
Vier teefjes tegelijk loops.
Daar hadden we nog niet op gerekend. Normaal zit er negen maanden tussen en we gingen er naïef vanuit dat het de norm was.
Hier in Zweden zijn de beste reuen, met de beste drive en de beste prestaties. De eigenschap die we graag terug willen zien in nakomelingen. Behalve de kopzorg over wel of niet fokken en met wie, geeft loopsheid een hoop onrust. In alle vroegte worden we meerdere keren wakker gehuild en behalve dat reuen soms niet eten, proberen ze beurtelings de kennel te vernielen om zo als eerste de teefjes te kunnen begroeten. Nu zijn er twee dames binnen en twee buiten, als het moet gaan ze alle vier in huis.
In andere winters volgden ze elkaar op en nu zijn ze tegelijk.
Als je een stukje door diepe sneeuw loopt met de honden zie je af en toe een harmonica effect. De boel loopt op een kluit en is even later weer een gestrekt team. Het is een gevaarlijke situatie en je moet goed opletten of de groep zich herstelt. Gisteren was ik heel gelukkig met een klein team van zes honden, opeens zag ik Qru achterin wanhopig spartelen. De centrale treklijn zat ter hoogte van de neklijntjes om zijn onderachterbeen terwijl de vier meest gedreven honden die voorin liepen probeerden Hyls in te halen. De sneeuw was diep en ankers hielden niet, maar ik pootte ze zo snel en zo diep mogelijk in de bodem en ging naar Qru. Uit alle macht trok ik de vier voorste honden naar me toe, maakte de neklijntjes los, en kon met veel moeite zijn been bevrijden. Een neklijntje had ik weer vast, toen de slee op ons af kwam. Doordat ik op mijn knieën in de sneeuw zat bleef hij op mijn rug hangen. Met beide ankers onder de slee liet ik me langzaam door trekken. Onderweg kon ik eerst het ene en later het andere anker pakken en op een steviger ondergrond kon ik stoppen en het andere neklijntje vastmaken. Aan Qru merkte ik niets bijzonders. Hij pakte de draad weer op en stond te gillen toen we stopten.
Terwijl Hyls nog op de trail is stop ik in de keuken mijn handen in de soda. Qru hapte tijdens zijn gevangenschap en bevrijding wild om zich heen en toevallig kwamen mijn handen tussen zijn tanden. Ik ben niet naar huis gegaan vanwege Qru, maar vanwege Jaddam. Hij liet zich een paar keer vallen in de diepe sneeuw en mogelijk was dit voor hem te zwaar.
Op de betere trail liep hij weer normaal maar het was beter om terug te gaan.
Jaddam was een betrouwbare leidershond die deze winter niet meer voorop loopt maar ons nog steeds redt bij moeilijke situaties. Hij heeft drive, hij versnelt en volgt de commando’s perfect op. Hij wordt twaalf binnenkort en wil nog steeds graag de trail op. We zijn zuinig op hem, dit soort honden verdienen respect.
Die harmonica in je team heb je ook als een voorste hond ineens stopt om te plassen.
Meestal concentreer ik me erg op het gedrag van de honden. Gelukkig gebeurt het zelden dat de centrale lijn om een poot gaat. We hebben wel eens een lijnenset gekocht die uit zichzelf lussen maakte, die ging gelijk door naar de stort.
Vlakbij de trail staan weinig bomen waar het anker om past om te stoppen. Gisteren had ik geen groot probleem maar ik ben toch gestopt. Het is goed dat de honden weten dat je af en toe moet stoppen om een hond goed te zetten of een lijn goed te doen, of omdat “stoppen”ook een handeling is die ze moeten kennen. Ik had mijn anker laag om de stam en kreeg het met geen mogelijkheid meer los. Het boompje was in de paar jaar dat we hier wonen gegroeid. Het moet een raar gezicht zijn geweest, Molly en de rest stonden aan de voorkant van de slee te trekken en ik, zonder team mates aan de achterkant. Mijn rem had ik intussen vast onder de slee getrapt, die was niet te gebruiken. Het anker langs de stam naar boven schuiven lukte niet. Op zo’n moment denk je dat er een zaag of een bijl in de slee had moeten liggen. Dan bedenk je ook alternatieve mogelijkheden om los te komen. Eerst een tand van het anker en daarna de andere punt. Het ging moeizaam, maar we konden weer verder.  


Pup training

Nora

Geen voer, maar poepemmer

Big swamp

Het is bijna te warm

Nevel in het dal

Little swamp

Goudvink

Qru
We gaan weer


Komaksiut in Zweden winter 2013. begin maart, hoofdstuk twaalf.
Na vier dagen kunnen we weer met de honden op pad. Eerst dooide het een paar dagen, toen was de sneeuw veranderd in beton door het opvriezen en daarna stormde en sneeuwde het. De trails zijn weg, maar vlak bij huis hebben we een klein stukje dat we eerst zelf open lopen op sneeuwschoenen en daarna kunnen de honden het open houden. Het is heuvelachtig en kronkelt een helling af, loopt over een moeras en gaat dan weer heuvel op. De honden lopen het graag, het is erg afwisselend. Na twee dagen dooit het alweer en hoe vaker we er overheen gaan hoe meer prut er op het matje ligt. Daaronder is de trail glad, maar voor een hard spoor moet het nu eerst weer gaan vriezen. De honden van onze logees zijn gewend om voor een kar te lopen en die hebben na een paar dagen door dat je anders in je harnas zit als je voor een slee loopt. Elke dag worden ze beter en het is een mooi gezicht om te zien hoe dapper hun leidershondje single lead de trail af loopt. De logeerhonden hebben een eigen kennel en in de kennel ernaast lopen nu twee teefjes van ons die loops zijn. De mazen van het gaas zijn groot, maar niemand moppert of doet onaardig. Om dit korte trailtje van maar drie kilometer vaker te kunnen lopen maakten we een afslag door diepe sneeuw. De oude trail gaat rechtdoor maar met de afslag linksaf kun je de trail net zo vaak lopen als je wilt. (Doc Lombard methode!) Sommige honden trappen daar niet in en blijven hardnekkig het oude spoor volgen, dat loopt naar huis en natuurlijk weten ze dat. De minder eigenwijze honden slaan wel linksaf als je “haw” roept, maar haal daar het matje omhoog want door de grote vracht sneeuw die er op wordt geschept vergroot de weerstand van de slee en kan een onzeker leidershondje er aan gaan twijfelen of ze het wel goed doet. Hoe minder weerstand bij zo’n nieuwe afslag hoe beter .
Vandaag moet de vuilnisbak bij de straat en ik kijk eerst links en dan rechts voor ik hem aan de overkant neerzet. Inwendig moet ik er om lachen, de weg loopt in de winter al jaren dood. Vandaag gaan de logees naar huis, we drinken ergens koffie en nemen afscheid. De extra kennel is leeg, er staat geen logeerhond meer te kwispelen als we thuis uit de auto stappen. In de verte zie ik wel de staarten van die van ons heen en weer zwaaien.
Het is prachtig voorjaarsweer en in alle vroegte liggen de honden in de zon te bakken, een feest om ze uit te laten.We nemen de kermistrail achter het huis en op de plek waar Hyls laatst om ging val ik nu ondersteboven. Het dijkje om de boom die in de weg staat loopt erg scheef en de slee kantelt zo de verse sneeuw in. Ankers in de sneeuw, matje naar beneden, slee rechtop, als ik sta, voet op de rem en ankers uit de sneeuw. We gaan weer. De Baverleden is na een scooter cross wedstrijd in de buurt een grote snelweg geworden en we merken pas later dat het hele gebied achter ons huis doorkruist is door scootersporen. Als we een oude volgestoven trail willen nemen volgen de honden braaf een splinternieuw scooterspoor met diepe sneeuw, want dat is duidelijk te zien terwijl onze eigen trail nauwelijks te onderscheiden is. Ik vraag me af of ze ons spoor wel hadden gevolgd als we er op bedacht waren geweest en ze op tijd de goede kant hadden op gepraat. Mijn matje is omhoog, ik sta op mijn rem, de honden trekken me veel te snel door de prut heen. Als ik mijn rem loslaat om mijn matje naar beneden te doen ben ik uit balans en kapseis. Ik kan voor de tweede keer deze winter de honden niet houden en Hyls vangt ze op, hij heeft er moeite mee om alle honden vast te houden want de sneeuw is diep en los, de rem doet niet veel. Ik bagger naar mijn slee die intussen rechtop staat, zet mijn voet op de mat en op de rem en graaf de ankers uit de sneeuw en steek mijn hand op naar Hyls om te zeggen dat ik klaar ben met hannesen en dat we verder kunnen. We vervolgen rustig, nu met de mat naar beneden, dit verse scooterspoor dat tussen bomen door loopt in de richting van onze oorspronkelijke trail en dat op dezelfde plek de weg op klimt. Hè, hè, dat hebben we weer achter de rug. (Doc Lombard had achter zijn huis een korte trail die hij meerdere keren liep voor de afstand)

Molly is mijn grootste vriendin en de liefde is wederzijds.
Het is een bijzonder hondje.
Dat keihard werkt en altijd versnelt.

Lyra in de zon



We hadden Goasse (zoon) en Maureen (vriendin) te logeren.




rode jassen zijn practisch.
Je zou anders denken dat er elanden staan!

Scootercross



Tanoa

Tanoa

Puppy training

Hyls ruimt op - klaar voor vandaag


Komaksiut in Zweden winter 2013. hoofdstuk elf
De winter is op zijn retour en de bomen verliezen geleidelijk aan hun wintertenue. De zon krijgt kracht, de zonkant van de bomen wordt het eerst zwart. Een paar dagen later volgt de achterkant. Een heerlijke tijd voor de honden, je ziet nu steeds groepjes in de zon liggen bakken. Als er een streepje zon te vinden is in de speelwei zitten ze daar met zijn allen op.
De tijd dat de bomen op zijn mooist zijn aangekleed vanwege de kou is voorbij.  Om deze tijd zie je veel sporen van sneeuwhoenders en af en toe vliegen ze op. Net naast het team schiet een auerhaan omhoog uit de sneeuw en de honden hangen in hun harnas alsof er een startschot voor een wedstrijd afgaat.
We liepen vandaag een klein stukje want het was warm. We gingen over een stukje trail waar we lang niet waren geweest en ze moesten werken. Daarna deden we hetzelfde rondje met de pup. Eerst een harnas aan, dat vond ze gek. Daarna voor de slee, in een klein teampje met vader, moeder en oom. Ik zag dat ze de eerste honderd meter protesteerde en aan haar neklijn hing maar daarna veranderde haar houding en begon ze de goede kant op te trekken.Na afloop stond ze uit te blazen; dit was leuk.
Het blijft de komende dagen warm en morgen start de Amundsen race, een longdistance race over driehonderd kilometer die in Stromsund van start gaat. Eerst vertrekken de twaalf honden en daarna de acht spannen. Er doen zeven Siberian teams mee tot uit Italie en Spanje. Eén Nederlander met Alaskans.We gaan kijken bij de start en de wekker staat op zeven uur.Alles lijkt op rolletjes te lopen bij de organisatie en als we later bij een wegoversteek van de E45 gaan kijken is daar ook alles perfect georganiseerd. Als er een team aan komt wordt het doorgegeven aan iemand op de weg en veel functionarissen met felgekleurde hesjes zetten het verkeer stop, herstellen na elke auto de streep sneeuw op de weg en geleiden de teams naar de goede doorgang. Als alle teams voorbij zijn hebben we koude voeten en haasten we ons naar eigen erf om het verdere verloop digitaal te bekijken. Thuis hebben we net genoeg honden om volgend jaar mee te doen aan de race, maar we hebben vast geen energie om ze ervoor te trainen dus we laten het idee voor wat het is.Een race van driehonderd kilometer vraagt wel drieduizend kilometer training.
Het blijft de hele week warm, overdag plus graden en in de nacht om nul.We hebben logees en de vijf honden die ze mee nemen zorgen hoegenaamd niet voor opwinding. Het is eerder een herkenning bij de honden.We trainen en de trail is mooi. Boven is het nog koud en ik doe mijn capuchon op.
Als we nog een keer op pad gaan is de trail al zachter en daarna stoppen we er mee. In de krant lezen we dat er een warmtegolf komt en dat het plus zeven graden wordt. Gelukkig wordt er daarna weer kou verwacht en er staan ook wolkjes met sneeuw op de prognose kaart voor de dagen die volgen. Na een paar etmalen van plus drie zakken we op de paden om het huis door de sneeuw heen en we lopen voorzichtig, daarna gaan de prikkers onder de schoenen want het vriest op. Vanmorgen sneeuwt het een klein beetje, net genoeg om er enthousiast en hoopvol naar te kijken, maar het zet niet door. We drinken eindeloos koffie en thee en wachten af. Er snelt een sneeuwhaas over het erf en aan het geschrokken spoor te zienhad ze door dat Molly haar graag wilde pakken, de sprongen liggen ver uit elkaar.Een kwartier later kijkt Molly nog naar de plek waar ze uit het zicht verdween. Het heeft een dag gesneeuwd en hard gewaaid de trails zijn weg. We lopen het korte stukje bij huis op sneeuwschoenen en spannen daarna de honden in. Onder de opgewaaide sneeuw ligt de oorspronkelijke trail en die heeft een stevige ondergrond, de honden lopen in snel tempo naar huis. Na een nacht met vorst is deze trail morgen beter en dan kunnen we dat stuk een paar keer lopen. Voor de rest zijn we afhankelijk van sneeuwscooters die deze week vast nog wel over de Baverleden komen. De Iditarod is gestart met Bob Clupach en Siberians.


Er zijn logees en we trainen nu met drie teams.

We have guests and we are training three teams.


Hyls en team in de bocht

Hyls and team take the curve.


Komaksiut's Qanuq loopt single lead en doet het erg goed.

She is running single lead and likes it very much.
Her brothers were in the Alpentrail on a second place.


Sinds kort hebben de bomen hun wintertenue afgeschud.

Since shortly all trees are green and black they took off their fabulous winterdress.


De bocht die we maken om terug te gaan.

The curve that we take to go back home.

Als je niet kunt trainen dan is dit ook vakantie.
If you cannot train the dogs because it is too warm, this is also holiday.


De honden zoeken de zon op in de speelwei.

The dogs, sitting in the sun, trying to get more colour on their faces.

After dinner


Pir-tuk is verliefd en doet niet anders als flirten met Nora.

Pir-tuk adores Nora, he is washing her ears and giving her compliments the whole day.



Komaksiut in Zweden. winter 2013. Hoofdstuk tien.
Je kunt je voorstellen dat een scooter die van een kronkelend bospad op een open vlakte komt, de machine daar op zijn staart trapt en weg spuit; in de dwarrelende sneeuwwolken die om hem heen en achter hem aan vliegen gaat onze mooie harde trail de lucht in.
Zo kan het, maar zo ging het niet; er was nieuwe sneeuw gevallen, het had gewaaid, en daarna ging de scooter er over heen. Aan zijn spoor te zien reed hij niet snel, toch was van ons spoor niets meer over. De honden moesten baggeren door losse zachte sneeuw. Voor de verandering, want over het algemeen zijn de trails hard en snel dit jaar.
Nora heeft een onvoorstelbaar snelle draf en als iedereen in galop een heuvel af gaat, houdt zij met haar draf de treklijn strak. Molly werkt te hard, na het trainen is ze stuk, ze verdeelt haar krachten niet goed. Het is haar eerste seizoen en het zal volgend jaar vast beter gaan. Als we de afstand uitbreiden zal ze ook leren dat het anders moet en dat het anders kan. Het heeft een dag of wat geduurd voor ze ontdekte dat je in draf kunt lopen. Ze deed alles in galop en houdt van snel. De honden zijn allemaal verschillend en dat maakt het werken met ze zo leuk.
Er is een spannend spelletje bedacht onderweg.
Aan het eind keren we. Het spoor gaat heuvel af om een bosje heen en gaat met een grote lus dan weer omhoog de heuvel op in de richting vanwaar we gekomen zijn. Ik krijg mijn honden nu al een paar dagen niet meer rechtsaf naar beneden de lus in, in plaats daarvan gaan ze linksaf en staan ze te wachten op Hyls zijn team dat daar vandaan moet komen. Ik zie van niemand een reaktie op mijn Gee, Gee geroep, er zit werkelijk poep in hun oren.
Ze staan gespannen naar beneden te kijken. Je ziet eerst oortjes, dan een hoofd van Hyls, dan de honden en dan Hyls. Als ze dichterbij komen draaien mijn honden mijn slee en gaan we weer samen terug.
Hyls zegt dat het een prachtig gezicht is want als hij naar boven klimt staan mijn honden hem met spanning op hun snuiten op te wachten.
Een leuk spelletje; maar ik vind toch dat we ermee op moeten houden.
Ik weet wanneer het begonnen is, een keer zat ik op dat punt te ver achter Hyls, hij was de bocht al om, mijn honden zagen hem komen in de verte en sindsdien staan ze hem op te wachten.
Hyls heeft op sneeuwschoenen een nieuwe trail gelopen. Hij gaat heen en terug om een spoor te maken en daarna gaan we er met de honden overheen.
Er ligt geen trail, maar ze kunnen het spoor volgen en zakken om beurten weg in de diepe prut. Het doet ze niet veel en zo te zien vinden ze dit niet een ramp.
Als ik stil sta om ze uit te laten blazen staan ze te springen en te kwispelen.
We doen de trail op de heenweg en op de terugweg, we hebben niet overlegd en ik zou alleen heen zijn gegaan omdat er een berk staat in een van de bochten. Heen loopt de trail geleidelijk aan naar beneden en kun je in de bochten uitsturen, maar terug ga je van beneden naar boven en dan kun je in de bochten niets, zeker niet in deze mulle sneeuw. Als je van beneden naar boven loopt trek je het spoor naar de berk toe. Je kunt de trail dus beter alleen vanaf boven naar beneden nemen om de bocht er goed in te leggen en als die zich gesetteld heeft moet je pas van beneden naar boven gaan.
We hebben veel geleerd in de jaren dat we hier zijn. Vroeger liepen we zelf tien keer een spoor met de sneeuwschoenen. Als het gesneeuwd had liepen we ook eerst zelf een trail door de bagger en bij een geschoven weg gingen we de trail herstellen. Ik weet nog dat we het vertelden aan een Zweedse musher en zijn meewarige gezicht vertelde boekdelen. Trails laat je maken door je honden, dat kunnen ze heel goed.
Vroeger, in de tijd dat trappers nog geen snowscooter hadden deden de honden het toch ook.
Als het zwaar gaat stop je wat vaker en het hoeft niet snel, werkwilligheid is in elke hond een belangrijke factor. Ze moeten het met plezier doen, dat is ook belangrijk.


Tanoa bijna 8 maanden
Kinderwagen

Nu gaan de buurhonden trainen

Komaksiut in Zweden winter 2013. Hoofdstuk negen.
Een Siberische Husky geen goede huishond? Daar komen we van terug sinds Pourga binnen is. Ze kan met ons lezen en schrijven en de communicatie wordt steeds beter.
Als de waterbak leeg is wordt daar mee gevoetbald.
Als ze moet plassen zit ze voor de buitendeur.
Als ze ’s avonds haar brokje wil gaat ze voor me zitten en kijkt me strak aan. Dan haal ik vlees uit de vriezer voor de volgende ochtend en krijgt zij nog een stukje gedroogde pens.
Als ze wil eten gaat zij alvast in de kooi.
We hebben enorm veel plezier met elkaar. Het is gezellig en de andere honden maakt het niets uit.
Er vloog 1 korhoen op en de hele boel gaat in de versnelling.
Verder is het vandaag somber weer en mijn camera bleef thuis, maar wat als we nu die elanden tegen kwamen? Dan had u die beelden gemist maar had ik het u verteld!
Vandaag is de trail weer weg.
Het lijkt wel of er beneden en boven meer sneeuw is gevallen want de honden zakken weg in de sneeuw. De kleine Molly verdwijnt even helemaal als ze bij een boompje naar beneden schuift. Het is een taai hard hondje en ze trekt zich er niets van aan. Wat een verschil met de honden die we vroeger hadden, die bij het minste geringste van slag waren en dan meteen ophielden met werken. Ik prijs Molly de hemel in en we volgen het onzichtbare spoor door de diepe sneeuw. We lopen door de luwte van de gekapte bomen die als hoge muren aan weerskanten van de weg liggen. De helft is al opgehaald, er ligt sneeuw op de weg, voor de rest zal de schuiver wel eerst komen.
Die ene boom waar ik laatst tegen stil stond staat weer in de weg. Hyls schampte er langs en ik wilde de bocht ruimer nemen, maar volgde toch het spoor van zijn runner. Morgen even kijken hoe het gaat en anders moet de trail weer verlegd.
Het is vandaag over de twintig onder nul en we zitten elkaar aan te kijken.
Gaan we wel of gaan we niet. We besluiten niet te gaan en in plaats daarvan aan de trail te werken.
Bij de berk moet hij verlegd en er moeten takken weggeknipt die laag over de trail hangen. We kruipen nu achter de handlebar als we langs dat stuk lopen en als je te vroeg overeind komt krijg je steeds de bevroren takken tegen je gezicht.
Het vasthouden van een zaag, scheppen en een takkenschaar bezorgen ons ijskoude handen. Een hand, die ooit in Winterberg bevroren is geweest geeft problemen en ik ga terug naar huis. Daar duurt het lang voor hij weer normaal aanvoelt.
We staan vandaag ruim een uur op de slee, er staat een gure wind en het is min twaalf graden.
Als ik thuis het Yukon Quest rapport lees van Rob Cooke heeft die ruim twintig uur op de slee gestaan voor hij bij het volgende cheque point kwam, en hij moet nog een week.
We kunnen ons niet voorstellen wat voor bikkels dat zijn.
De berk ligt nu van de trail af en we hebben er geen last meer van. Ook de tunnel van takken is makkelijker geworden, maar of het voldoende is om de bril van Gerrit op zijn hoofd te houden? Iets verderop hangen ook diep doorgebogen bomen over de trail en daar hebben we niets aan gedaan.
Niet alleen mijn hand, ook mijn ogen zijn een keer bevroren geweest. Toen we vanuit een bos een meer op kwamen in Finland stond er een ijzige wind en opeens had ik twee ijsbolletjes in mijn hoofd. Zo’n bos en zo’n vlakte hebben we hier ook en preventief doe ik mijn capuchon op. De bontkraag houdt veel kou tegen, maar vandaag hing hij voor mijn gezicht en ik vloog blind achter de honden aan over de kronkelige hobbel de bobbel trail die door het bos loopt. Ze vinden het een spannend stuk.


Komaksiut in Zweden winter 2013. Zevende hoofdstuk.

De brushbow van mijn slee mist een schroef en Hyls duwt stevig ijzerdraad door het schroefgat en draait dat zo om dat hij weer vast zit. Gelukkig, want even later sta ik met een klap stil tegen een flinke berk die niet opzij gaat. We zijn net gestart en ik probeer de slee iets opzij te wrikken zodat hij langs de boom kan glijden, ben bang dat de honden er vandoor gaan en blijf met een voet op een runner staan. Het duurt even, maar het lukt. We schuren langs de stam en staan weer op de trail. Als je te weinig snelheid hebt neem je een steeds nauwere binnenbocht, morgen moet ik wat meer afstand nemen van de slee van Hyls om vaart te houden. Vanmiddag met een schep de trail verleggen zodat de boom weer rust krijgt.
Je zou haast denken dat er grit is gestrooid op de geschoven weg, maar dat is niet zo.
Lyra eet drollen en die komen er onderweg in volle galop weer uit. De honden achter haar proberen ze te ontwijken en springen opzij en als we thuis komen zitten haar harnas en lijn vol smurrie. Ze gaan buiten in een emmer sop en ik mopper als dat bij min twintig is, maar dat helpt natuurlijk niet.
Er is vlakbij een ski wedstrijd en ineens trekt dat scootervolk. De trail die steeds een meter breed was is nu bijna drie meter. Scooters zijn net moderne sledehonden. Ze worden steeds sneller, ze graven zich diep in de trail en ploegen als het kan alles om. Onze mooie harde trail was vanmorgen verziekt. Als we er een paar keer overheen zijn gegaan met het matje naar beneden is het weer een acceptabel pad.
We willen het scooterspoor volgen, maar daar doen we drie dagen over. Eerst vergeet Hyls een afslag en kunnen we het goede spoor niet meer in. De volgende dag volgen we een 1 scooterspoor dat vast loopt op een diepe sloot met steile kanten en dan terug gaat. Terwijl de honden voor een deel in de sloot staan en voor een deel over de sloot zijn geklauterd, blijft de slee van Hyls op de rand staan en roept hij de honden terug om te keren. Dat lukt, zij het moeizaam want een anker zit onder de slee en hij doet er lang over om het er onderuit te krijgen. Bij mij is het keren geen probleem en we gaan weer terug naar huis.
Op dat soort momenten zijn de honden rustig en laten ze zich makkelijk handelen, terwijl ze ontzettend veel stampij kunnen maken als je onderweg even stopt.
Vandaag eindelijk de goede trail genomen die er erg onregelmatig bij ligt en vaak sloten door gaat, die net iets minder diep zijn. We gaan door naar het gebouwtje van de scooterclub van Karbakken. Daar wordt gekeerd en we lopen dezelfde weg terug.
Alleen Nora ziet in de verte het rendier.
“Hike” roepen we uit volle borst, voor de rest het in de gaten heeft.
De schoorsteenveger komt en we geven onszelf een vrije dag. Hyls loopt een nieuw stuk trail terwijl er ineens vrij veel sneeuw valt. Ben benieuwd of we zijn sneeuwschoenen spoor morgen terugvinden. Ik wandel met de pup en oefen onderweg om terug te komen als ik roep. Met brokjes op zak lukt het aardig.
De nieuwe trail is te vinden maar de honden moesten tot hun buik door de diepe zachte sneeuw. Waar hij uit komt op het harde spoor van de weg hoor je ze opgelucht zuchten.
Vlak voor Nordbygden hebben de korhoenders zich weer verstopt aan de kant.
Naast Hyls schieten er een paar de lucht in, hij zag niet wat er achter hem gebeurde en zei later dat het er niet zo veel waren. Tussen zijn team en dat van mij leek het wel vuurwerk. Links en rechts schoten ze uit de grond. Ik had geluk, als mijn honden naar links keken vlogen er rechts en voor een paar op, en andersom. De honden waren zo verbouwereerd dat ze ze lang niet allemaal gezien hebben en ze liepen door.
Op de terugweg moesten we langs de vluchtgaten en daar dook het hele team van Hyls in. De boel zat in de knoop. Voor het eerst zat de centrale lijn om de nek van een hond gedraaid. In de tijd dat hij bezig was schoot er naast mij nog een vogel omhoog.
Die miste de aansluiting volledig, want de anderen waren al lang op de wieken.














Winter 2012 – 2013. Zesde Hoofdstuk.

Het schema om honden in het team van plaats te wisselen is verwaarloosd doordat Molly en Lyra nog niet helemaal zijn bekomen van hun vechtpartij (afgelopen zomer ) en omdat Nora er als vreemd teefje bij kwam. Met zes honden valt er soms niet zo veel te wisselen, maar het brak me vandaag op want Nora en Molly stonden naast elkaar en beiden liepen links van de treklijn (zo waren ze de laatste tijd geprogrammeerd).
De buitenste hond wordt bij smalle trails in de diepe sneeuw geduwd en dat loopt niet lekker.
Gelukkig is Molly een ukkie die vaak onder de treklijn doorduikt zodat ze ook af en toe rechts staat, maar ik was niet gelukkig met de opstelling. Je moet honden niet steeds op dezelfde plaats zetten. Molly is gelukkig niet eigenwijs en paste zich snel aan aan de nieuwe situatie.
De geschoven weg stopt op een gegeven moment en er zijn parkeerplaatsen gemaakt langs de kant. Bosbouw heeft dezelfde logistiek als een “stage race”. Eerst komt een groep mensen het voorbereidende werk doen; sneeuw ruimen en parkeer plaatsen aan leggen, dan een groep die uitvoert en daarna een groep die opruimt. Waar bos gekapt moet is niet duidelijk want er is de laatste jaren al erg veel weg gehaald. We hebben het gevoel dat bomen die gekapt worden steeds dunner worden en dat het al lang geen tachtig jaar meer duurt voor ze gekapt worden, terwijl je vroeger een bos plantte voor je achterkleinkinderen.
Iets verderop is de weg geschoven omdat er mijnbouwers bezig zijn. Kijken wat er te vinden is. Vlakbij zijn plannen voor windmolens.
Die mijnbouwers zijn actief in Zweden (heel Skandinavie?). Wat moeder aarde nog te bieden heeft wordt nu geregistreerd en mogelijk ooit gedolven.
Op een paar plaatsen is uranium gevonden en de weerstand om het uit de grond te halen is groot maar mogelijk is de internationale druk groter en het is spannend wat de toekomst brengt.
Zweden is een land vol tegenstrijdigheden. Op dit moment heeft vooral de wolf daar last van. Natuurbeschermers willen ze terug, maar in de oppositie zitten o.a. rendier fokkers, jagers en boeren. De strijd is fel. Bosbouwers zijn beducht voor elanden die hun jonge aanplant vernielen. Boeren mopperen over rendieren die (van oudsher) over hun land trekken, enz. Er zijn veel aanvaringen die af en toe de krant halen.
Het is nu al een paar weken warm, d.w.z. tussen de min vijf en min nul.
Het schijnt overal te sneeuwen behalve hier. Wij krijgen weer klepperende sleeën op snelle trails. Alleen op een grote vlakte was vanmorgen het spoor vol gewaaid maar de honden vonden de weg feilloos.
Nalle bedacht dat de gaten die de elanden in de trail hadden getrapt wel eens korhoen vluchtgaten konden zijn en stak er onderweg haar neus in. Dat deed ze een dag en daarna niet meer. Honden stellen je altijd voor verrassingen en daardoor is geen training hetzelfde.
Na de warmte golf zitten we nu in een stabiel hoge drukgebied met koude temperaturen. Omdat we hoog wonen is het aangenaam en scheelt het tien graden met het dal beneden waar onze neuzen er bijna afvroren toen we boodschappen deden. Er is niet voldoende sneeuw voor de musher in het dorp. Hij traint nog steeds met zijn quad over de weg en het is al bijna half januari.
Onze leidershond reageert goed op gee/ haw, maar vandaag maakte ze er een potje van. Als Hyls gee zei, ging zij naar links en andersom. Wij wonnen.
Kan best zijn dat ze hierna alle commando’s weer feilloos opvolgt. Het kan ook zijn dat er een hond naast moet omdat de druk wat te groot is. Dan gaat een hond quitten (er mee ophouden).
Er valt geen sneeuw, maar alles is bedekt door grote, platte, scherpe ijsplaatjes. De stelen van de poepscheppen zitten ook vol en als je die ’s morgens vastpakt heb je het gevoel dat je vingers meteen bevriezen. Het lijkt of de omgeving vol ligt met kleine spiegeltjes die het zonlicht weerkaatsen.




Qru en Tanoa




Pourga in single lead


Komaksiut in Zweden winter 2012 – 2013. Hoofdstuk vijf.
Een storm raast over en om ons heen, wolken sneeuw vliegen langs.
Trails stuiven vol en zijn onvindbaar. Dan dooit het en ligt er water op de paden om huis. Opgewaaide sneeuwduinen veranderen in vormeloze kliederhopen. Als daarna de vorst er over heen gaat worden het kleine ijsbergen die even later worden bedekt door sneeuw.
Dat was zo’n beetje het weer van oud en nieuw.
We konden niets anders doen dan wachten op betere tijden.
Intussen lopen we wel op sneeuwschoenen van ons huis naar de twee wegen die we gebruiken voor de honden en daar hebben we de volgende dag profijt van want op 3 januari kunnen we weer met de viervoeters op pad.
Als de bovenlaag ontdooit en daarna bevriest krijg je een krokante ijslaag op de sneeuw. De slee knerste langs de rechtopstaande zijkanten van het spoor. Nee, de honden hadden er geen last van en liepen in een aardig tempo door, al was het vooral op de moerassen zwaar. Daar was de opgewaaide sneeuw soms erg diep en zakten ze ver weg wanneer ze naast het spoor stapten. Ze leren al doende dat je beter op de trail kunt blijven. We hadden de hele route het matje naar beneden zodat we morgen een mooi glad spoor hebben.
Je kunt je jachtpassie ook overdrijven. Op een groot moeras komen een paar boompjes boven de sneeuw uit en Nora loopt achterstevoren, ze weet zeker dat het vogels zijn.
Ze kijkt zelfs in de lucht, maar neen, er vliegt niets.
Over kilometers is de trail veranderd in een vergiet omdat er elanden overheen hebben gelopen. Hun poten zakken diep weg en de sporen zijn vers, maar de honden lopen geen stap sneller, het is te oud om nog interessant te zijn. Bij afdalingen op dat stuk, remmen we wel bij maar we merken niet dat de gaten een probleem zijn.
Vanmorgen vroeg stonden alle honden opgewonden op een rij langs het gaas van de speelwei en als we daarna met de honden weggaan zien we diepe gaten vlak achter het huis.
Dat was opwinding voor een verse eland!
Vandaag zet ik Molly naast Lizzy voorop.
Ze is snel, wil graag vooruit en werkt geconcentreerd. Als ik stilstond en haar naam noemde keek ze niet achterom maar zag ik een lichte kwispeling van haar staart. We hebben kontakt!
Bij een afslag naar links, waar Hyls rechtdoor is gegaan wil Lizzy achter Hyls aan, Molly kijkt in het linkerspoor en de twee swingdogs gaan dat spoor in, maar ik sta iets te ver voorbij de afslag dus we staan een tijdje stil voor alle vier honden mijn trail inslaan.
Het is altijd leuk als je ziet hoe honden hun hersens gebruiken onderweg.
Het is de bedoeling dat we vanaf een laag gelegen moeras de weg opklimmen en naar huis gaan, maar het vliegtuig dat laag overvloog was geen vliegtuig. We staan plotseling voor een muur van sneeuw, de weg is geschoven en Hyls wordt er door zijn honden vlot overheen getrokken terwijl ik strand. Mijn slee dreigt te kapseizen en als ik er naast ga staan kan ik geen kant meer op want de sneeuw is diep. Ik laat de honden lopen en geef een brul naar Hyls die ze opvangt. Ik heb moeite om op de weg te komen, mijn benen zakken tot heuphoogte weg en het duurt lang voor ik bij Hyls, de sleeën en honden ben. Molly als leidershond blijkt nu geen sukses want ze is bang voor Hyls. De voorste honden zitten in de knoop maar hij kan er niet bij komen want ze duikt opzij, zo ver mogelijk bij hem vandaan. Verder deed ze het heel goed dus dit was niet de laatste keer als leider.
Vandaag scheen voor de derde keer, zo lang we hier zijn de zon en het landschap onderweg was prachtig. De bomen, zwaar beladen met sneeuw en ijs en de pasteltinten zijn om deze tijd van het jaar zo mooi.
Door het schijnsel van de zon hebben de vachten van de honden een gouden randje.  





Molly en Nora




Komaksiut in Zweden. Vier, Tweede helft december 2013.
Als we voor de tweede keer over het moeras gaan is de trail al aardig “gesetteld”. Er ligt een duidelijk spoor en we lopen er vlot overheen.
Eind december begint de slee te klepperen onder het lopen en dat is altijd een goed teken. Het laat horen dat de trail goed gepakt en hard begint te worden. De honden hebben ook een aardig tempo en eigenlijk zijn we aan uitbreiding van de trail toe, maar er is geen sneeuwscooter te bekennen voor de Kerst.
De vier eerste honden zitten helemaal in de knoop als ik het commando naar rechts te laat
geef. Het team schiet door naar links en langzaam laat ik ze doorlopen tot er een geschikte plek is om te stoppen. De stalen neklijntjes zitten achter voorpoten en ik moet een stel musketons losmaken om de honden te bevrijden. Ben blij dat iedereen braaf stil staat en dat ze er ook niet vandoor gaan als ik door de diepe sneeuw weer naar de slee bagger. We zijn nog maar net gestart en dan zijn de honden nog zo vol spanning om te gaan.
We vinden discipline het aller belangrijkst en daar werken we steeds aan, maar als er nu een korhoen was opgevlogen waren ze er achteraan gegaan.
Praat me niet van korhoenders.
Omdat er nog geen sneeuwscooters zijn geweest moeten we de teams keren.
Op dat punt staan we stil, Hyls geeft zijn leidershond het commando dat hij moet omdraaien en mijn honden doen braaf hetzelfde. Het gaat steeds beter en zo langzamerhand begrijpen de honden wat we willen.
Tot vandaag; we zijn net gestopt om te keren en precies op die plek spatten een twintigtal korhoenders aan alle kanten als raketten uit de sneeuw.
Een korhoen maakt een holletje in de sneeuw met een dwars gangetje waarin hij gaat zitten. Het is een prachtige manier om een vos voor de gek te houden. In dat dwars gangetje wordt gepoept en dat nu is waar onze honden op duiken. Ze renden om het hardst naar de vluchtgaten in de bermen. Beide teams en alle honden kriskras door elkaar, terwijl wij op de weg de sleeën vast hielden. Het anker houdt niet omdat de sneeuw te los is en we hebben geleerd om wat er ook gebeurd niet van je slee af te gaan en hem altijd vast te houden. Het duurde lang voor de opwinding bij de honden voorbij was en wij weer in beeld kwamen. Uiteindelijk kon Hyls zijn leidershond zo ver krijgen dat ze de weg op kwam en het spoor naar huis op liep.
De verknoping van de lijnen viel mee.
Er staan even later twee afzonderlijke teams op de weg met de neuzen in de goede richting en we moeten alleen van elkaar een paar honden uit een verknoping van lijnen bevrijden.
Die korhoenders overvielen ons, anders waren we natuurlijk een paar honderd meter eerder gaan keren.
Discipline is in zo’n geval ver te zoeken. Door de opwinding van dat feestelijk maal daar aan de kant van de weg luistert er niemand. We konden niet anders als wachten tot ze klaar waren. Maar wat leuk dat er door niemand wordt gemopperd en dat ze de buit zo te zien eerlijk verdelen.
We ondervonden weer hoe belangrijk het tolerante karakter van de Siberian is.
Jammer dat ik ter plekke vergat om de camera uit mijn jaszak te halen.
Het was min twintig vandaag maar we hebben er niet veel van gemerkt en het lijkt een temperatuur waarbij de honden zich op hun best voelen, ze lopen sneller als eerdere dagen.
Eigenlijk maak je bij het werken gebruik van het jacht instinkt van de hond. Hij loopt van het ene lekkere luchtje naar het volgende. We hopen dat de korhoenders vanaf nu ergens anders gaan foerageren want het wordt vervelend als de honden van de ene slaapplek naar de volgende rennen. Ze liggen buiten de trail en dat schiet niet op.

Als het koud is gaat de dikke jas aan.
When it is cold we need the thick coat.

De zon is meestal verstopt maar vandaag komt hij te voorschijn.
The sun is often hidden, but not to day. Beautifull.

Ons decor van prachtig aangeklede bomen, moeilijk te zien waar de trail loopt.
Our scenery of nicely dressed trees. Hard to find were the the trail goes.

Just follow the poles


Komaksiut in Zweden 2012-2013. Derde hoofdstuk. 
December 2012.
Het is 1 december en koud.
Het vriest veertien graden, er staat een harde wind en de gevoelstemperatuur is onaangenaam.
De honden komen nauwelijks buiten.
Vanmorgen, terwijl ze aan de ketting stonden lieten we Nora (het nieuwe teefje) in de speelwei. De borstel op haar rug liep van voor tot achter.
Nadat ze wat rond had gelopen ging ze alle honden langs en bij de een was ze aanhalig terwijl een ander een snauw kreeg. Voor de pup was ze aardig.
Alle honden vast en zij los, dan kan ze zelf bepalen hoe ver ze gaat met het kontakt.
Geen enkele hond was agressief of had zijn haren overeind.
We hebben boodschappen gedaan en de kachel is uit als we thuiskomen.
De post die we meenamen uit de brievenbus wordt op de WC gelezen, daar brand permanent de kachel en daar kom je bij na zo’n uitstapje.
Op zes december rijdt voor het eerst de sneeuwschuiver langs en het gaat er nu op lijken want het sneeuwt al de hele dag.
Alle bakken stonden met droge brokken uitgestald op de grond, Hyls was het water vergeten en liep terug naar huis. Alleen Molly liep los. Ik rende met gespreide armen om de bakken heen maar het was niet mogelijk om te voorkomen dat ze een duik nam in de meeste bakken.
Ze is zo brutaal. Het is een heel snel hondje en bij het zien van eten vergeet ze helemaal dat ze eigenlijk bang is (voor Hyls).
Vanmorgen getraind. Nora naast Lizzy voorop, de eerste honderd meter achterste voren want ze had nog nooit in lead gelopen en begreep er niets van. Daarna ging er een lampje branden, keek ze niet meer achterom, en werkte ze perfect.
We trainen op een weg en moeten aan het eind keren. Dat gaat de ene keer beter als de andere keer en als het niet helemaal goed gaat moeten we daarna bij elkaar de honden uit de knoop halen en proberen de eigen slee goed vast te houden. Een anker houdt nog niet.
Als ik Nora aan de lijn heb en bij de keukendeur ben, racen vier grote honden van de buren
op ons af en grijpen haar in het voorbijgaan. Ik probeer haar naar me toe te halen, de honden vallen opnieuw aan en een bijt in haar rug. Terwijl ze er vandoor gaan sta ik te bibberen op mijn benen. We zijn allebei van slag en ik ga daarna een eindje met haar lopen. Ze vertrouwt het niet erg en laat een waarschuwend blafje horen, terwijl ze anders altijd om me heen huppelt blijft ze nu achter me lopen. Jammer dat dit gebeurt in de tijd dat ze bij ons moet wennen.
Voor de auto uit liep een vos met een prachtige wintervacht, toen hij door had dat hij werd achtervolgd door ons vloog hij met een enorme sprong de berm in en verdween.
We zien veel sporen in de sneeuw en soms rennen de honden ineens naar een hoek van de speelwei en staan gespannen te kijken, naar iets wat wij nooit zien.
Vandaag huppelt een sneeuwhaas de weg op en komt ons tegemoet. Ineens ziet hij ons aankomen, mijn zes honden zien dat hij zich omdraait, over de weg terug rent en dan de kant in duikt. We gaan een steile helling op en er ligt diepe sneeuw, maar wat hebben honden dan nog veel energie over. Ze rennen naar boven en kijken spijtig de kant op waar het beest verdween. Als de geur weg is lopen ze wat rustiger verder naar boven.
Op 18 december steken we voor het eerst het moeras over en de honden moeten ploeteren om door de diepe sneeuw te komen. Nu is er geen harde ondergrond en af en toe zie ik alleen nog een streep rug van de voorste honden. Als ik stil sta springt Nora een meter hoog en de schelle stem van Lizzy weerkaatst tegen de bosrand, geen beest laat zich nog zien door al die herrie.
Lawaai is een handicap, als ik stil sta en iets roep kom ik niet boven haar stemgeluid uit. Met handgebaren probeer ik soms duidelijk te maken wat ik wil.


Hyls en Pourga


Tana 6,5 maand oud




We had good help in the last weekend of december.
The weather was bad and the snow deep, 
so Brian and Hyls have to hold the sled in balance.
 The biggest friend of Lina was Nora. Here Lina together with Pir-tuk and Nora.
 Nora does her utmost to become good friends with Tara.


Lina's friends

Brian and Hyls

Nora and Tara


Bij somber weer lijken de dagen nog korter - 
the days look shorter when there is no son.
This is in the beginning of december.
There is much more snow now.




Gezonde eters aan de ochtendsoep - eating the morning soup




Leidershond is binnen want ze klimt overal uit - 
leaddog is inside, she is climbing out of the kennel






Een taai hondje dat hard werkt, Arktisk Storm Molly - a new female that is working hard





Een nieuw teefje, Northern Sled Dog's  A Nor Hell -
 a new female integrated in the family, works hard and feels home now.





Ze staan op eten te wachten begin november - 
waiting for food in the beginning of november.
Tanoa heeft het hoofd van haar vader.