Zweden 2011/2012


Laatste weken
Eind Maart daalt de temperatuur nog nauwelijks onder nul en de trail is overdag kliederig en vriest in de nacht weer op. We maken nog een paar tochten met de honden en beginnen aan de schoonmaak van het huis.
In het laatste weekend dat we in Zweden zijn worden de kampioenschappen van de SPHK (Zweedse Pool Honden Club) gelopen in Stromsund.
We gaan er heen maar zijn te laat om de teams te zien starten. Het parcours is spectaculair voor bezoekers en deelnemers want het startgebied ligt in het ski stadion en heeft aan het begin een paar scherpe bochten. Als wij komen, gaan net een paar Samojeden teams van start. We besluiten de volgende dag weer te gaan en zijn er nu al om half negen, terwijl ze om negen uur beginnen te starten. Het is niet vreemd dat de speaker al aan het woord is en dat het startgebied uitgestorven is, want de zomertijd is ingegaan en dat wisten we niet. Nu hebben we de start opnieuw gemist.
We stellen ons op naast de finish en wachten op de teams van de middle distans die moeten komen. Karsten Gronaas wint en even later komt Eveline Koch als tweede over de streep.
Knap gedaan. Karsten denkt niet na over enge bochten en Eveline ging zittend op haar knieën de bocht door en zat meer in over het team dat haar zou kunnen in halen dan over die bochten.

Natuurlijk waren er Nordic style teams en dat is altijd mooi om te zien.
We gaan door met pakken en schoonmaken en begin April zijn we weer in Nederland.
We kijken terug op een prachtige winter met heel veel sneeuw. Trainden elke dag de honden die in de groep dag en nacht bij elkaar liepen en nooit een haar overeind hadden.
Wat een heerlijk en makkelijk stel.
Dank jullie wel voor deze heerlijke maanden, het was weer een feest om zo lang samen op te trekken.

Last weeks
At the end of March the temperature is not low enough to have nice trails but we make some long trips with the dogs. In the last weekend there are Championships of the SPHK (Swedish Club for Polar dogs ) and we will visit them. We are too late for the start and go there again the next day. Now we are in time. Half past eight (start will be at nine) we are walking in the starting area, were the speaker is talking and the area is empty. Julia, an English musher, says hello and tells that the summertime is introduced and that the teams are gone. We were missing this moment of changing and therefore missing the start again. After the finish line we are waiting to welcome the teams of the middle distance. Karsten Gronaas wins and a little later Eveline Koch comes in on a second place. Well done! Karsten did not think about dangerous curves and Eveline who made them sitting on her knees as she almost felt was more worried about the next team that could pass her. Of course there were Nordic Style teams and that was very nice to see.
We start to clean the house and pack, so that we are back in the Netherlands in the beginning of April. We had a great winter with much snow and beautiful trails. Were training the dogs every day. They lived day and night together in a group and were big friends. What a wonderful and easy lot they are. Thank you all for the nice month we had together.




Hutsen en klutsen en wel of geen borstrok
De slootjes die haaks door de trail lopen waren er altijd, maar ze vielen niet zo op omdat ze in andere winters vol sneeuw lagen.
Het begon deze winter erg laat te vriezen en sloten en beekjes lagen lang open.
Mogelijk zijn ze daarom dieper als in andere jaren?
In elk geval hebben we onderweg een stuk trail dat hompie bompie is en er zijn twee sloten zo diep dat mijn brush-bow moeite heeft met omhoog klauteren. Van de week vergat ik voor zo’n sloot te remmen we vlogen er zo hard in, ik dacht dat mijn slee er overheen zou vliegen, maar met een klap doken we naar beneden.
We buigen steeds onze knieën alsof we met een slalom afdaling bezig zijn want anders krijgt je lijf te veel opdonders. Voor de honden is het een ramp en daarom gaan we er niet te snel door, proberen de klappen op te vangen en zoeken de voor hen beste manier om door dat gebiedje te gaan.

Een mooi stuk trail...
Het heet Norbygden en lijkt op Staphorst dus wij noemen het 



Staphorst.
Het bestaat uit lange smalle percelen gescheiden door sloten. Lang geleden lag er een dorp en stonden er huizen, dat is nog duidelijk te zien.
Op zeker moment heeft iedereen zijn boeltje gepakt en zijn alle huizen afgebroken en beneden in het dorp weer opgebouwd. 

Dichterbij de winkel en verdere voorzieningen.
De achtergebleven slootjes die we steeds moeten nemen herinneren er aan dat hier vroeger mensen woonden.
De trails zijn geweldig nu het een tijdje niet meer heeft gesneeuwd. We wonen niet in een toeristische hoek, maar zo af en toe zijn er scooters, het zijn er net genoeg om voor ons de trails bij te houden. Dat de meesten smalle matten hebben is wat lastig, want onze runners passen net niet op het spoor en de slee hangt steeds scheef, en dat sommigen de grond faliekant omploegen is ook lastig, maar er is daardoor een spoor en de honden vinden hun weg.
Dat op sommige plekken steeds rondjes worden gereden door scootermensen kan lastig zijn;  ik zie dan in gedachten voor me dat een team eindeloos die rondjes gaat volgen omdat de incapabele leidershond de kluts kwijt is.
“Die komen voorlopig niet terug!”
De sneeuwscooternetwerken verbinden het ene dorp met het volgende en het is makkelijk om lange afstanden af te leggen.

Vandaar dat de Alaskan Malamute mensen uit Nederland die altijd in een dorp verderop logeren elk jaar even op de koffie komen.

Een lekker doel en een leuke training. 35 km heen en 35 km terug.
Vandaag werd Hyls zijn team ineens een kluwentje honden omdat er een muis dezelfde kant opging en mijn honden gingen weer ineens een stuk sneller omdat er korhoenders opvlogen.
Zo is de training elke dag anders!
Het is steeds weer even uitzoeken welke kleren er aan moeten.
Bij wind is het kouder dan de thermometer aan geeft.
Op de moerassen is het veel kouder als in de bossen.
Laag gelegen is kouder als hoog gelegen.
Afhankelijk van welke trail we doen en hoe ver we gaan passen we onze kleding aan bij het weer van de dag.
Daarbij heb ik altijd een extra stel droge handschoenen in mijn jaszak.
Een sjaal om die ik nog over mijn muts kan trekken en een capuchon met bont.
Vooral wind maakt koud en de temperatuur kan onderweg ontzettend wisselen.
We hebben handschoenen aan en daarover kunnen ruime wanten die op onze rug bungelen.


Dankbare leerlingen en vrouw Holle die van geen ophouden weet.

De kinderen logeren en we hebben te weinig honden en te weinig sleeën om samen een tocht te maken, maar om de beurt gaat het gelukkig wel.

Hidde op de slee
Er wordt geskied, gelopen op sneeuwschoenen en de honden worden ingespannen. Het lijkt wel een vakantiedorp. 
Natuurlijk valt er sneeuw dus wordt er ook sneeuw geruimd, en niet te vergeten, poep geschept.

De kleinkinderen zijn negen en tien en Roaske, de oudste die hier al eens logeerde
vroeg of ze weer voorop mocht bij Hyls (op de runners staan en de handlebar vasthouden).
‘Neen’ zegt Hyls, ‘je mag nu alleen op de slee’.
Grote verbaasde ogen kijken hem aan en daarna wordt er de hele dag geoefend in het geven van commando’s, GEE is rechts en HAW is links. STRAIGHT ON, rechtdoor en EASY is langzamer. WOAAAAAA is stoppen.

Hidde met Pir-tuk
We leggen uit wat je moet doen bij het inspannen:
Je zet de slee klaar en die bind je goed vast aan een paal. Dan maak je de lijnen vast aan de slee en kijkt of het allemaal goed vast zit. Dan leg je de lijnen met harnassen voor de slee op de grond en legt de harnassen zo neer dat ze niet verkeerd om zitten. Je begint met het inspannen van de leidershond en die moet ‘line out’ blijven staan. Daarna volgen de andere honden.
We leggen uit hoe je inspant en laten ze harnassen aan doen.
Dat valt nog niet mee, want hoe zit het nu eigenlijk voor het goed zit.
Als je weggaat ligt je matje op de grond en daar kun je mee remmen.
‘De echte rem wordt niet gebruikt’.
‘Altijd met je voeten op de runners blijven staan en goed de handlebar vasthouden’.
( Nu zitten we zelf met de vraag of we de ankers wel of niet op de slee moeten laten zitten. 
We laten ze zitten omdat de sneeuw zacht is. Als ze vallen springen de ankers niet als projectielen in het rond; het blijven gevaarlijke dingen!)



Roaske met Coho
Hidde gaat eerst met drie honden en mag later met vier. Als hij op de slee staat zegt hij dat hij het wel eng vindt, maar hij wil toch.
De kuil vanaf de speelwei naar de trail is onder de poort door een diep gat en eigenlijk het moeilijkste stukje trail omdat je snel gaat en omdat het heel snel op en neer gaat. Het gaat 
goed en later zeggen ze dat het meeviel. 
“Eigenlijk ging het vanzelf”.

De hele trail ging vanzelf, behalve een stukje omhoog, waar je van een moeras via een bospaadje op de weg komt, dat was weer lastig. Daar moet je zelf mee steppen omdat de honden anders de bocht te vroeg nemen en in diepe scheefliggende sneeuw van de berm komen, waardoor je om kunt kiepen.

HIKE, HIKE roept Hidde op de film die daar van hem is gemaakt en de honden trekken hem de weg op.  
De stralende gezichten aan het eind spreken boekdelen en de honden worden na afloop uitgespannen en stuk geknuffeld.
Roaske heeft al jaren Kaylee als lievelingshond en Hidde vindt Pir tuk de liefste, maar daar komt nu Coho bij, die zo dapper alleen voorop loopt.
Vrouw Holle?
Die gaat onverminderd door met het uitschudden van haar kussens en dekbedden.
Haast elke dag nieuwe sneeuw, elke dag trailbreken.


Roaske met een 5-span

Half januari 2012

Het is een vreemde winter. Niet koud en veel sneeuw.
De sneeuw waait juist in de speelwei op, en de afrastering van twee meter is op sommige plekken nog zeventig cm hoog; we wachten op de eerste hond die er overheen stapt.
De ruimte is groot en niemand schijnt er behoefte aan te hebben, tot ik gisteren op het terras een deksel van een pan hoorde vallen. We keken om de hoek van de deur waarop Pourga vrolijk kwispelend de keuken in kwam. We vonden haar spoor en namen maatregelen.
Vandaag werd ze thuis gebracht door de buurman die haar tegenkwam. Even vrolijk als gisteren kwam ze binnen. Ze ontsnapte via dezelfde plek. Daar hadden we de sneeuw weggeschept en was het gaas weer hoog.
Pourga is een kleindochter van Lady die ook altijd ontsnapte, ze heeft apen bloed en thuis een overdekte kennel. Ze gilt of krijst nooit, maar ze bekijkt alles rustig en gebruikt haar hersens.
Ik hou van dat soort honden!
Pourga

This is a strange winter. Not cold and much snow.
The powder snow is blowing up exactly on the playground and the fence which is two meters is on some places still 70 cm high; we are waiting for the first dog to step over it.
The area is big enough and no one seemed to realise that he could jump to freedom.
Until I heard a noise outside, yesterday. We opened the kitchen door and Pourga came in, wagging her tail in the highest frequent ion. We found her track and took measures.
To day she was brought home by the neighbour who met her. She came in as happy as yesterday. Her footprints seemed to come from the same place. There we had taken away so much snow that the fence was two meters again.
Pourga is a granddaughter of Lady who always escaped from the kennel, she has monkey blood and at home a kennel with roof. Not screaming or yelling, but watching and using her brains. I like that kind of dogs!






Granberget 2011-2012


De sneeuw die niet wilde vallen in oktober en november valt nu.
Begin januari weten we ons bijna geen raad met de hoeveelheid. De honden blijven hangen voor de hondenstal en we zien nauwelijks sporen over het veld van de speelwei. Ze vinden dat opgewaaide spul te diep en ze hebben gelijk. Als ik er overheen loop zak ik tot mijn heupen weg.
Coho slaapt bijna altijd buiten.
Hij heeft een VIP behandeling en eet buiten het hek van de speelwei. Hij gooit zijn bak vaak leeg en de anderen eten daarna op wat Coho heeft achtergelaten.
Het is koud en bevroren we willen niet dat ze het opeten.

Coho
The snow that did not come in October and november is falling now.
In the beginning of January we almost do not know how to handle the amount of snow.
The dogs are hanging around the entrance of their stable and we hardly see tracks on the field.
They think this blown up stuff is too deep and they are right. When I am walking on the field, my legs are disappearing until my hips.
Coho is mostly sleeping outside.
He is treated like a VIP and gets his food on the other side of the fence. He often throws his bowl upside down and all the others later are eating what he leaves behind.







The rests are cold and frozen and we do not like them to eat this.






























Granberget 2011-2012









Geen gelukkiger gezichten gezien als gisteren toen we met de harnassen de speelwei in kwamen. Vijf reuen aan de ene kant en vijf teven aan de andere kant stonden aan de ketting te springen, te blaffen en opgewonden te kwispelen. Hyls had het spoor door het bos en over het moeras de dag ervoor een keer met sneeuwschoenen heen en weer gelopen. Over het laatste stuk, een weg, liep een hazenspoor richting huis en dat leek hem wel voldoende. Op de weg hebben de hondenvoeten een ondergrond en een beetje sneeuw is daar niet erg. Nadat hij de trail had gelopen, had het opnieuw gesneeuwd en gewaaid, het werd zwaar. Mulle zachte sneeuw, waar we doorheen moesten.
We zijn hier nu een paar dagen, maar het duurt altijd even voor we met de honden op pad kunnen. In die tijd kunnen zij de benen strekken in de speelwei en ook acclimatiseren. Het huis was roeterig na de schoorsteenbrand van vorig voorjaar. Dat moest schoon. Boven had een wezel zijn voorraadschuur en alles lag vol muizenvellen, plukken haar en poep, ook dat moest opgeruimd.
Het huis is door en door koud en moest opgewarmd, terwijl we zelf weer moeten wennen aan de kou. Tassen worden uitgepakt en we roepen elkaar toe wat we allemaal zijn vergeten en wat we teveel hebben meegenomen. Veel boeken zijn er, maar als Hyls er in een avond al een uit heeft vragen we ons af of we er genoeg hebben meegenomen. Intussen blijven we sneeuw ruimen om het huis; heerlijk dat er zoveel valt.




We never saw happier faces as yesterday as we came into the playground with harnesses. Five males and five females on each side of the field were chained, jumping, barking and wagging their tails in excitement. Hyls had made the trails through the wood and the swamp twice on snow shoes. On the last part, a little road, was a track of a rabbit in the direction of the kennel and he thought that was enough. On the road the dogfeet have an underground and the deep snow is no problem there. After having been on the trail it had been snowing and blowing again and we expected hard work. Loose, soft snow, where we had to go through. We have been here several days, but it always takes some time before we can take the dogs out. In that time they can stretch their legs and acclimatize.
The house was "sooty" because of the chimney burn last spring and it had to been cleaned. Upstairs a weasel had his dinner-room and his wc and there were mice-skin, hair and shit every where. That had to be cleaned too.
The house is extremely cold and has to be warmed up, while we ourselves need to handle the cold. Luggage is packed out and we tell each-other what is missing and forgotten. We took many books with us, but as Hyls is reading the first one in one night, we wonder if this are enough books. In the meantime we go clearing the yard of snow, nice that there is falling so much.


Granberget 2011-2012
Tot zes kilometer voor Granberget is de weg geveegd,  maar de sneeuwschuiver ging rechtsaf en wij moeten rechtdoor. Dat is jammer, er ligt een behoorlijke laag sneeuw. We rijden voorzichtig verder en doen ons best in het goede spoor te blijven. Door het trage tempo slaat de motor op een van de laatste heuvels af en de tocht gaat verder met de trekker van de buurman.We zijn er : 2000 kilometer van huis staan we in een prachtige witte wereld.
De volgende dag kunnen de honden in de speelwei en al gauw zijn alle planten, die anderhalve meter (blauwe bloemen) boven het maaiveld staan, gesnoeid en worden de muizen uitgegraven. De dag erna sneeuwt en stormt het en door de opgewaaide sneeuw lijkt het veld van de honden zo glad als een biljartlaken. Dat maakt nu dat het levensgevaarlijk is om drollen te ruimen. Je ziet niet waar er gegraven is. Als ik op mijn knieen in een gat zit, komt Pir-tuk me te hulp. Kennelijk vindt hij het gek dat ik er zo bij zit. Met houvast aan zijn rug krabbel ik overeind.
De honden hebben hokken met flink stro in een schuurtje en lopen de hele dag in en uit.'s Nachts zijn de kleine hokken dicht en in de vroege ochtend gaan de deuren van de hondenstal weer open.Dan moet ik snel zijn om hopen te ruimen, want Lyra eet ze op. Ze eet ze niet zomaar op.. ze is op jacht en vangt ze in de lucht.
De vroege ochtend is een druk moment van de dag: Lyra voor zijn en uitkijken voor dichtgewaaide kuilen.

We wensen iedereen een gezellige Kerst en een gelukkig Nieuwjaar


Until six km before Granberget the road is cleaned, but the snowplougher went to the right and we have to go straight on. That is a pity, there is a proper amount of snow in front of us.We drive careful and do our best to stay on the right track. By the low speed, the motor cuts out and the journey goes on behind the tractor of our neighbour.
We arrived: 2000 km from home are we standing in a beautiful white world.
The next day the dogs can walk in the playground area and soon all the plants, who grow 1,5 meter above mowing (blue flowers) field, are cut and mice are digged out. The day after it is storming and snowing and by the blown up snow field of the dogs looks as flat as a billiard cloth.That is, what makes it so dangerous to pick up turd. You cannot see were they have been digging. As I am sitting on my knees in one of the holes, Pir-tuk comes to help me,obviously he thinks this is a strange situation. With the help of his back I scramble to my feet.

The dogs have cages in a little barn and go in and out the whole day. At night the doghouses are closed and in the early morning the doors of the dog stable are openend again. Then I have to be fast to clear the stools, because Lyra eats them. She does not eat them by accident, she is hunting them and catches them in their flight. In the morning it is a busy moment of the day; to be faster as Lyra and pay attention for hidden holes

We wish you all a nice X-mas and a Happy New Year